Een fiere man van Indonesische afkomst en een charmante vrouw belden aan. Daar stonden ze: hand in hand! Wat een vrolijke gasten! In het bijzonder Peter keek erg naar deze week uit. Met zijn pretogen nam hij de B&B, de tuin en de sauna waar. Hij glunderde ervan. Na de kennismaking nam Marie me direct in vertrouwen. Haar stem klonk ineens serieus en terneergeslagen. De dag voor het geplande verblijf had Peter te horen gekregen dat hij een progressieve vorm van dementie heeft.
Nog helemaal vol van dat bericht, deed Marie een beroep op me met de vraag of ik er wilde zijn als het de komende dagen nodig mocht zijn. Nu begreep ik waarom ik die dag ervoor een belletje kreeg met het verzoek of we ook voor wat avondeten konden zorgen. Mijn reactie was toen verheugd, want in onze (care)B&B bieden we ook een aantal maaltijden aan zodat gasten niet per se de deur uit hoeven. En dat vinden we altijd een feest om te doen! Geen overdreven toeters en bellen, maar wel lekker vers en gezond. Ik beloofde voor hen elke avond iets klaar te maken.
Die eerste dag was het prachtig weer en Peter en Marie genoten volop van de zon. Ook namen ze regelmatig een plons in ons zwembad. Peter daarna steevast in zijn geleende badjas. Je zou niet zeggen dat hij zoveel leed moest meedragen. Hij genoot zienderogen. Samen met zijn Marie voelde hij zich de koning te rijk in onze zonovergoten tuin.
De dagen voltrokken zich en ik zag Peter minder vaak. Hij sliep veel. Marie keek dan een Engelse serie of zat dan alleen op haar terras van de zon te genieten. Ik wandelde dan even langs en maakte, als ze zin had, een praatje. Met een traan en een lach vertelde ze over hun leven samen. De lach van geluk, de traan van verdriet. “Och, Mireille, ik had me dit weekje samen zo anders voorgesteld, Peet gaat zo snel achteruit. Kijk wie hij was toen we hier aankwamen en wie hij nu is?” Ik knikte en pakte alleen haar hand even vast, meer was op dat moment niet nodig.
Tot onze verbazing stond Peter, wederom in badjas, ineens buiten. Marie en ik herpakten onszelf zodat hij zijn vraag kon stellen die op z’n lippen leek te branden. Stotterend van enthousiasme zei hij, “Ik zie dat ik ook saté kan kiezen voor het eten. Ik zou zo graag nog een keer saté eten”. Ik reageerde gekscherend, “Poeh, Peter, weet je dat zeker? Ik ben maar een gewone Hollandse meid die wel een aardig potje kan koken, maar saté maken voor een Indonesische man is wel een hele grote vraag”. “Nee, dat is een eer”, antwoordde hij vriendelijk.
Met dichtgevouwen handen maakte ik een buiging als dankjewel! Hij herkende het gebaar en kneep zijn ogen geruststellend toe. Marie lachte. Met alle liefde en zorg die in mij zat, bereidde ik de marinade. Het gaf me zelf ook even de ruimte om alle emoties een plek te geven. Ondertussen genoot het stel heerlijk van de sauna, want ook dat wilde Peter nog een keer meemaken. Met rode blossen op zijn wangen, begon hij daarna van zijn saté te genieten. Het bleek een gouden greep. “De lekkerste saté ooit”, zei Peter.
Voor je gasten klaarstaan, krijgt een andere dimensie als er meer van je wordt gevraagd. Wij hebben het geluk getroffen om er voor deze lieve mensen te mogen zijn
De vertrekdag brak aan. Nog een laatste keer genoten Peter en Marie van het ontbijt. Hij peuzelde z’n croissant op, zij nipte aan de verse muntthee. Samen keken ze nog één keer naar hun favoriete serie. Het afscheid was daar. Met een dikke knuffel en een olijke knipoog nam Peter afscheid van mijn partner en mij. Marie was dankbaar… En stil.
Iets meer dan een week na hun vertrek ontvingen wij een gewone enveloppe. Nietsvermoedend maakten we deze open. Een prachtige jonge Peter, met die herkenbare levenslustige blik in zijn ogen, pronkte op de voorkant van een rouwkaart. Een begeleidende brief van Marie over de laatste vakantieweek samen, deed verslag over hoe fijn ze het hebben gevonden om dit laatste deel van Peters leven zo sereen en waardevol te hebben mogen ervaren. Ze heeft een laatste herinnering mogen maken met de man die haar vanaf haar jeugd zo lief was. Een herinnering die ze tot in lengte van dagen mag koesteren.
Als eigenaren van een B&B staan wij altijd klaar om elke gast met de grootst mogelijke gastvrijheid te ontvangen. Voor je gasten klaarstaan, krijgt een andere dimensie als er meer van je wordt gevraagd. Wij hebben het geluk getroffen er voor deze lieve mensen, in zo’n intens moment van hun leven, te mogen zijn. Op een manier die ons altijd zal bijblijven en ons steeds weer opnieuw laat beseffen wat een prachtig beroep we hebben. Het leven is mooi en intens als je het afscheid, zoals Peter & Marie, zo durft te vieren.
Nederigheid rest ons. We zijn dankbaar!
Ingezonden door Mireille Jansen van B&B Rimpelaar N°71 in Molenschot
Deel dit artikel:
